Znajduje się na ul. Żeromskiego 28. Pawilon dawnej drukarni, której właścicielem był Jan Kanty Trzebiński. Pierwotny zakład powstał w 1818 roku. 50 lat później stał się własnością przybyłego z Krakowa Trzebińskiego, który przejął prowadzenie drukarni po swoim teściu. Trzebiński był człowiekiem pracowitym i uczynnym, a do tego filantropem i mecenasem kultury. Swoje zakłady drukarskie potrafił rozwinąć do tego stopnia, że zatrudniały 45 osób.

Pod koniec XIX wieku gwałtowny rozwój przemysłu spowodował zapotrzebowanie na energię elektryczną. W tym czasie Radom był siedzibą guberni, a w mieście powstawały liczne zakłady. Władze Radomia widziały potrzebę wybudowania elektrowni, a o koncesję na tę inwestycję starały się liczne firmy. Pod koniec 1899 roku udało się uzyskać zgodę na założenie oświetlenia elektrycznego. Władze podpisały umowę z Towarzystwem UNION, które na własny koszt i ryzyko miało wybudować elektrownię. Uruchomiono ją 15 marca 1901 roku. Tego dnia ulice Radomia zostały rozświetlone przy pomocy 58 lamp łukowych.

Była to pierwsza elektrownia na terenie Królestwa Polskiego pod zaborem rosyjskim. Wyprzedziła budowę elektrowni w Warszawie i Łodzi.

Piękny, ceglany budynek jest dzisiaj ozdobą miasta. W 2003 roku Andrzej Wajda zaproponował, aby w Radomiu wybudować pawilon na potrzeby jednej z największych kolekcji polskiej sztuki współczesnej, jaką może poszczycić się miasto. Kilka miesięcy później radomianka Kaja Koziarska zasugerowała, aby to właśnie budynek elektrowni stał się miejscem gromadzenia i prezentowania kolekcji sztuki współczesnej.

Ostatecznie w 2005 roku sejmik województwa mazowieckiego powołał nową instytucję kultury – Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia. Pierwszą wystawę otwarto rok później. W latach 2010 – 2014 siedziba instytucji została rozbudowana.

Obecnie w przestronnych, unowocześnionych wnętrzach budynku organizowane są wystawy sztuki polskiej i obcej. Można zobaczyć prezentacje performance’ów, spotkania z artystami i kuratorami, sesje i konferencje. W obiekcie działa kino. Centrum tworzy też własną kolekcję sztuki współczesnej.

Jest perłą architektury gotyckiej, jednym z najstarszych klasztorów bernardyńskich w Polsce. W 1467 roku król Kazimierz Jagiellończyk wyraził zgodę na osiedlenie się bernardynów w Radomiu, wskazując im miejsce poza dawnymi murami miejskimi. W 1468 roku przybyli do Radomia pierwsi zakonnicy. Obecnie istniejący obiekt powstawał etapami, na przełomie XV/XVI wieku. Dosyć surowe i skromne wnętrze kościoła skrywa kilka ciekawostek.

Wyznawcy prawosławia pojawili się w Radomiu po powstaniu listopadowym. W mieście istniał garnizon rosyjski, a Rosjanie zajmowali stanowiska w administracji. Potrzebowali miejsca kultu. Pierwszą cerkwią stał się barokowy kościół przy dawnym klasztorze benedyktynek (dzisiejszy kościół pw. Świętej Trójcy przy pl. Kazimierza Wielkiego), przekształcony dla celów prawosławia w 1837 roku. Służył prawosławnym przez 50 lat, gdy to został zamknięty z powodu uszkodzeń budynku.

Kolejną cerkiew zorganizowano w dawnym kolegium pijarów (obecnie gmach Muzeum im. Jacka Malczewskiego przy Rynku). W XIX wieku mieściło się tam gimnazjum. Do celów kultu prawosławnego przystosowano szkolną aulę. Cerkiew ostatecznie konsekrowano w 1888 roku.

Na przełomie XIX i XX wieku wybudowano cerkiew przy placu Soborowym (dzisiejszy pl. Konstytucji 3 Maja). Była to typowa eklektyczna cerkiew rosyjska, której bryła miała podkreślać rosyjską dominację nad miastem. Kościół wyposażono w pięć wież i siedem dzwonów. Po odzyskaniu niepodległości został przekształcony w katolicką świątynię garnizonową.

Jedyną obecnie cerkwią w Radomiu jest świątynia wybudowana przy ul. Warszawskiej 15 na terenie cmentarza prawosławnego. Powstała pod koniec XX wieku – w latach 1986-1992. Ma jedną kopułę, a wewnątrz – współczesny ikonostas. Zabytkowy jest sam cmentarz, powstały w XIX wieku. Wśród ciekawych starych nagrobków znajduje się tu m.in. grób pułkownika Szymona von Płotto. Był on znienawidzonym przez Polaków naczelnikiem żandarmerii gubernialnej i zginął w zamachu zorganizowanym przez radomski oddział Polskiej Partii Socjalistycznej w 1906 roku. Jednym z zamachowców był 17-letni wówczas Stanisław Werner, który za swój czyn został skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie.