Kierownikiem budowy i pierwszym dyrektorem fabryki został pochodzący z Petersburga, posiadający duże doświadczenie w organizacji zakładów przemysłowych na terenie imperium rosyjskiego inż. Andrzej Dowkontt. Uczestniczył w jej powstawaniu od etapu projektowania, poprzez budowę, kompletowanie parku maszynowego, aż po uruchomienie pełnej linii produkcyjnej karabinów Mauser wz. 98. To on wraz ze swoim zastępcą ppłk Stanisławem Siczkiem, położył podwaliny pod nowoczesny zakład oraz rozbudowujące się przy nim osiedle mieszkaniowe. Odszedł ze stanowiska w roku 1927 obejmując funkcję zastępcy dyrektora do spraw technicznych w Państwowej Wytwórni Uzbrojenia w Warszawie.

Po wybuchu wojny w 1939 roku został zatrudniony w przejętej przez firmę Steyer, Warszawskiej Wytwórni Karabinów. Objął w niej stanowisko doradcy technicznego, jednak wkrótce został aresztowany przez Niemców za stawianie biernego oporu i za występowanie w obronie pracowników. Był więziony i torturowany na Pawiaku. W 1942 roku dzięki staraniom, znajomościom i wsparciu finansowemu całej rodziny został wykupiony i zwolniony z aresztu. Po wojnie pracował w Centralnym Zarządzie Przemysłu Zbrojeniowego jako radca, a od 1946 roku w Zjednoczeniu Przemysłu Budowy Maszyn Włókienniczych w Łodzi. Zmarł 31 stycznia 1948 roku w pociągu relacji Łódź – Warszawa w pobliżu stacji kolejowej Rogów. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

Miejsce inż. Andrzeja Dowkontta zajął inż. Kazimierz Ołdakowski – specjalista o wysokich kwalifikacjach i bogatym doświadczeniu zawodowym. Nim trafił do Radomia, pracował w Ministerstwie Przemysłu i Handlu oraz w Centralnym Zarządzie Wytwórni Wojskowych i Państwowej Fabryce Karabinów w Warszawie. W 1922 roku objął stanowisko dyrektora technicznego tworzącej się Państwowej Wytwórni Broni w Radomiu, a od 1927 do wybuchu II wojny światowej, pełnił funkcję Dyrektora Naczelnego Państwowej Fabryki Broni w Radomiu. Inż. Kazimierz Ołdakowski powszechnie uznawany jest za „ojca” sukcesu radomskiej fabryki. W czasach gdy kierował zakładem, fabryka została rozbudowana i zatrudniała rekordową na owe czasy liczbę ok. 3 tys. pracowników. Inż. Kazimierz Ołdakowski, jako dyrektor fabryki produkującej broń, musiał sprostać rosnącym potrzebom wojska w obliczu narastającego zagrożenia wojną, szczególnie pod koniec lat trzydziestych. Wtedy to w fabryce rozpoczęto produkcję nowoczesnych i doskonałych, jak na owe czasy modeli broni tj. karabin Mauser wz. 29, czy pistolet wz. 35 Vis.

Dyrektor Kazimierz Ołdakowski cieszył się powszechnym uznaniem wśród współpracowników ze względu na swoje wysokie kwalifikacje zawodowe i zdolności organizacyjne. Lata 1927–1939, kiedy kierował zakładem, to okres świetności Fabryki Broni. Marka „FB Radom” stała się wówczas symbolem produktów najwyższej jakości, dumą miasta. Inż. Kazimierz Ołdakowski zyskał szacunek i uznanie wśród załogi oraz mieszkańców Radomia także swym zaangażowaniem w życie społeczności zakładowej i wkładem w rozwój miasta. W wyjątkowy sposób zabiegał o komfort pracy i odpowiednie warunki bytowe pracowników. Stworzył, rzadko spotykany w ówczesnej Polsce, system opieki socjalnej nad pracownikami i ich rodzinami. W czasach gdy zarządzał zakładem, w sąsiedztwie fabryki (dzisiejsza dzielnica Planty) ukończono budowę zakładowego osiedla mieszkaniowego, otwarto przedszkole, ogródek jordanowski, łaźnię, dom kultury, kino, stadion sportowy oraz przychodnię zakładową i szpital. Jako dyrektor dużego zakładu pracy, inż. Ołdakowski zabiegał o uspołecznianie pracowników, angażując ich w działalność rozmaitych organizacji. Każdy pracownik był członkiem zakładowego Koła Polskiego Czerwonego Krzyża, a sam dyrektor – jego prezesem. Na terenie zakładu działały także koła: Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, Ligi Morskiej i Kolonialnej i Koło Kulturalno – Oświatowe Pracowników Fabryki Broni. Dyrektor, był wielkim miłośnikiem przyrody, czemu dał dowód, tworząc w sąsiedztwie zakładu park, do którego sam wybierał drzewa i krzewy. Od 1929 roku pełnił również funkcję prezesa radomskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego. Tę niezwykle aktywną i wszechstronną działalność dyrektora Fabryki Broni przerwał wybuch wojny w 1939 roku. Od początku okupacji niemieckiej inż. K. Ołdakowski ukrywał się w Warszawie. Poszukiwany przez Gestapo, żyjąc w nieustannym zagrożeniu i stresie, popełnił samobójstwo 30 kwietnia 1940 roku.