Po drugiej wojnie światowej w związku z rozbudową przemysłu w Radomiu, szybko rosło zapotrzebowanie na lokale mieszkalne. Pomiędzy istniejącym już osiedlem przy dawnej Fabryce Broni (wówczas Zakłady Metalowe im. K. Waltera w Radomiu), a śródmieściem znajdowały się niezabudowane zwartą zabudową obszary, na których planowano inwestycje budowlane jeszcze przed wybuchem wojny. W latach 1950-1955 powstało na tym terenie nowoczesne osiedle mieszkaniowe, tworzące wraz z przedwojennym osiedlem pracowniczym dzielnicę „Planty”. Wtedy właśnie zaczęto używać tej nazwy. Osiedle powstało według projektu opracowanego przez przedsiębiorstwo „Miastoprojekt” z Warszawy. Pewnie dlatego nawiązywało do podobnych osiedli powstających wówczas w odbudowywanej Warszawie, w takich dzielnicach jak Wola, Muranów, Żoliborz.

Pomiędzy ulicami R. Traugutta i T. Kościuszki wybudowano szereg trzypiętrowych bloków z charakterystycznymi łukowatymi bramami, tworzącymi półotwarte podwórka. W latach 1956-1958 przy ulicy T. Kościuszki wybudowano 4 ośmiokondygnacyjne punktowce. Były one wówczas pierwszymi, tak wysokimi budynkami mieszkalnymi w Radomiu, dysponującymi windami. Punktowce powstały według projektu inż. S. Skibniewskiego. Łącznie do końca lat 50. wybudowano na tym terenie 37 budynków, w tym także obiekty użyteczności publicznej, takie jak: szkoła, przedszkole oraz lokale usługowe. W latach późniejszych uzupełniono osiedle kilkoma budynkami przy ul. R. Traugutta.