Decyzja o powstaniu Stadionu Sportowego przy Fabryce Broni zapadła już w pierwszych latach jej istnienia. Wynikała ona z potrzeby zapewnienia pracownikom możliwości uprawiania sportu, a przez to podnoszenia kondycji fizycznej i poprawiania ich stanu zdrowia. W pierwotnych planach zakładano wybudowanie stadionu z boiskiem piłkarskim i torem kolarskim, a także boiska do koszykówki, kortów tenisowych i strzelnicy. Na jego lokalizację wybrano ponad 4-hektarową działkę przy ulicy G. Narutowicza. Uroczyste wmurowanie kamienia węgielnego pod budowę obiektu odbyło się 3 maja 1929 roku. Z powodu niezwykle wysokich kosztów inwestycji, szacowanych na 124 tys. złotych, stadion powstawał etapami. Część prac wykonana została przez pracowników Fabryki Broni w ramach czynu społecznego. By zgromadzić pieniądze potrzebne na realizację inwestycji pracownicy wraz z kadrą kierowniczą dobrowolnie opodatkowali się, przeznaczając 0,5% swoich dochodów z trzech miesięcy w 1929 roku. Zgromadzono w ten sposób kwotę 8 600 złotych, którą uzupełniła jeszcze dotacja działającego przy fabryce koła kulturalno-oświatowego. Łącznie pracownicy przeznaczyli na ten cel 10 tys. złotych, a 17 tys. dołożyła dyrekcja Fabryki Broni. Dzięki tym środkom w 1930 roku udało się wybudować boisko piłkarskie. W kolejnych latach powstała strzelnica sportowa, trzy korty tenisowe, boisko do koszykówki, basen, szatnia z bufetem oraz budynek administracji. Szczególnie istotne znaczenie miała budowa toru kolarskiego, który ukończono w roku 1934. Był to jeden z pierwszych takich obiektów w kraju. Umożliwiał on nie tylko uprawianie kolarstwa, ale także testowanie oraz promowanie produkowanych w fabryce rowerów marki „Łucznik”.

Rowery marki „Łucznik” były największym sukcesem fabryki w dziedzinie produkcji cywilnej. Prace nad ich produkcją w Radomiu rozpoczęto w 1929 roku, podpisaniem umowy z dwoma francuskimi firmami: „Chambre Syndicale du Cycle” i „Daly”. Francuzi przekazali dyrekcji radomskiej fabryki pełną dokumentację produkcyjną w zamian za udział w zyskach ze sprzedaży pierwszych 125 tysięcy wyprodukowanych rowerów. Decyzja ta okazała się niezwykle trafna. Radomskie rowery szybko stały się „hitem” produkcyjnym Fabryki Broni, a „Łucznik” – niezwykle popularną marką w kraju i za granicą. Znak graficzny marki, przedstawiający mężczyznę strzelającego z łuku, zaczerpnięto z akwareli artysty malarza Władysława Skoczylasa.

Radomskie rowery były produkowane w kilkunastu modelach, dostosowanych do wieku i potrzeb użytkowników. Oprócz tych przeznaczonych na rynek cywilny, produkowano również rowery dla służb mundurowych, w tym rowery dla wojska. Posiadały one wzmocnioną konstrukcję, ze specjalnym uchwytem do transportowania karabinu.

Ogromną popularnością cieszyły się również rowery sportowe tzw. kolarki. Sprawdzały się one podczas, popularnych w okresie międzywojennym, wyścigów kolarskich rozgrywanych na różnej jakości drogach II Rzeczypospolitej, jak również na trasach zagranicznych. Dzięki tym zawodom radomskie „Łuczniki” zdobyły opinię rowerów wytrzymałych i wygodnych.

Rower w tamtym okresie należał do towarów luksusowych i nie był tani. W latach 20. najtańszy rower młodzieżowy kosztował 180 zł, a pensja zwykłego robotnika Fabryki Broni wynosiła 120 zł. Najdroższy model „Cyklo” wyposażony w system przerzutek kosztował aż 340 zł.

Jakość „Łuczników” była doceniana na prestiżowych wystawach. W 1929 roku w Poznaniu na Powszechnej Wystawie Krajowej radomski rower zdobył Wielki Medal Złoty, a w 1930 roku na III Międzynarodowej Wystawie w Brukseli – Złoty Medal i Nagrodę „Grand Prix”.